پیش از این که روانشناس بشوم معلم بودم در کلاس درس و سالها پیش از این که حتی چیزی درباره ی برنامهی هیولا بشنوم کم کم متوجه شدم که استعداد تنها عامل لازم برای رسیدن به موفقیت نیست.

وقتی تدریس تمام وقت را شروع کردم بیست و هفت سال داشتم ماه‌ها پیش از آن شغلم را در شرکت مک کینزی ترک کردم شرکت مشاوره ی مدیریتی بین المللی و مشهوری که دفتر نیویورک آن چندین طبقه از یک آسمان خراش شیشه ای آبی رنگ در مرکز شهر را اشغال کرده بود همکارانم از تصمیم من کمی گیج شدند. چرا باید شرکتی را ترک می‌کردم که بیشتر هم سن و سال‌هایم برای کار کردن در آن جانشان را هم می‌دادند؟ شرکتی که مدام خودش را به عنوان یکی از هوشمندترین و تأثیرگذارترین شرکتهای جهان مطرح می‌کرد؟