لحظه بیداری

رسیدن به حقیقت به معنی کسب دانش نیست، بلکه بیدارکردن لب واقعیت است. واقعیت، خود را در لحظه ی بیداری، گل و کامل نشان می دهد. با این بیداری، نه چیزی به شخص اضافه و نه چیزی از او کم می شود، اما عواطفی که مبتنی بر مفاهیم اند دیگر در او مؤثر نیستند. اگر بودی درمه انسان کامل است، به این دلیل است که تصویر او پهلوانی را نشان می دهد که آن زنجیرهای پندار را، که انسان را بندی جهان عواطف می کند، پاره کرده است. چکشی که به درد پاره کردن این زنجیر می خورد، عمل زن است. نشان لحظه بیداری، بازشدن لب است به خنده؛ اما این نه خندهی کسی است که ناگهان پول هنگفتی گیرش آمده یا به پیروزی رسیده، بلکه خنده‌ی کسی است که مدتها دردمندانه پی چیزی می گشته که پیدایش نمی کرده، تا یک روز صبح که آن را تو جیبش پیدا می کند.