تاریخ عکاسی به همان اندازه که به مطالعه تحولات فنی این هنر می‌پردازد، اندیشه‌های زیبایی شناختی و هنری حاکم بر آن را نیز مورد بررسی قرار می‌دهد. راه‌های متعددی که عکاسی در طول صد و پنجاه سال اخیر طی کرده است، حاصل تجربیات و نوآوری‌های شیمیایی، مکانیکی و فنی بوده است. کاربرد عملی عکاسی به واقع از ۱۸۳۹ آغاز شد، هنگامی که دو روش بسیار متفاوت برای ثبت تصاویر نوری با استفاده از راه‌های شیمیایی انتشار یافت. نخستین روشی که اختراع آن به اطلاع عموم رسيد ـ هرچند که جزئیات آن پس از روش کالوتایپ منتشر شد ـ ابداع لویی ژاک مانده داگر۲ (۱۸۵۱-۱۷۸۹) بود و منشأ آن، شیوه‌ای بود که ژوزف نیسفور نیپس (۱۸۳۳-۱۷۶۵) در سال‌های ۱۸۲۰ ابداع کرده بود. نیپس و داگر از ۱۸۲۹ تا ۱۸۳۳، یعنی تا زمان مرگ نیپس، مشترکاً کار می‌کردند و می‌کوشیدند تا اصلاحاتی در روش اولیه نیپس به انجام رسانند، چرا که در این روش، مدت زمانی که طی آن به صفحه‌های قلعی مومیا اندود در دوربین نور داده می‌شد، می‌توانست تا هشت ساعت به درازا کشد.