موزار در کودکی و نوجوانی همیشه هارپسیکورد، کلاویکورد و اُرگ می‌نواخت. این کار تا سفرش به پاریس در ۲۱ سالگی (۱۷۷۸) ادامه داشت. در آنجا بود که پیانو توجهش را جلب کرد و برای اولین بار به‌طور جدّی روی آن دقیق شد (اگرچه قبلاً هم این ساز را دیده و نواخته بود). در ۱۷۷۷ به مانهایم رفت. در نامه‌ای که مادرش به شوهر خود نوشت از تأثیر شگفت‌انگیزش بر علاقمندان به موسیقی یاد می‌کند:

«به جرأت می‌گویم که نوازندگی او بسیار فرق کرده، اکنون دیگر آنطور که در سالزبورگ می‌نواخت نمی‌نوازد. در اینجا پیانو فورته فراوان است و او به خوبی می‌داند چگونه این ساز را به کار بگیرد. هیچ کس تابحال چنین نغمه‌هایی را نشنیده؛ در یک کلمه بگویم، هر کس موسیقی او را شنیده، می‌گوید نظیرش در هیچ جا وجود ندارد.» از این سال، ۱۷۷۷، به پیانو هم تمایل پیدا کرد، اگرچه همچنان به کلاویکورد وفادار مانده بود و در خانة خود می‌نواخت، و در کنار پیانو، در ساختن آثارش از آن استفاده می‌کرد. از ۱۷۷۷ کنسرتوها و سونات‌هایی که نوشته شد، ازک ۴۱۴ به بعد، همگی با پیانو تصنیف گردید. (امّا محقق برجسته هایات کینگ عقیده دارد که گرایش موزار به پیانو در ۱۷۷۴ انجام گرفت. دلایل خوبی هم برای ادّعای خود می‌آورد.)