نمایشنامه‌ی دکابریست‌ها از نخستین نمونه‌های تئاتر مستند روسی است. این نمایش در سال ۱۹۶۷، به مناسبت پنجاهمین سالگرد پیروزی انقلاب روسیه، به همراه دو نمایش تاریخی مستند دیگر (اراده‌ی ملت آلكساندر اسوابودین و بلشویک‌های میخاییل شاتروف) روی صحنه رفت. زورین در اثر خود با تکیه بر منابع مکتوبی مانند اسناد بازجویی‌ها و شهادت‌های شورشیان، کتاب‌های تاریخی، خاطرات افراد، روزنامه‌ها و مجلات و... کوشیده است شکل‌گیری محفل‌های دکابریست‌ها و قیام و فرجام کار آنان را تا حد امکان نزدیک به واقعیت بازسازی کند. نکته‌ی جالب توجه آن است که تقریباً در تمام طول نمایش ما فقط شنونده‌ی بحث‌های میان شخصیت‌ها هستیم و کم‌تر شاهد وقایعی می‌شویم که در نگرش‌های سنتی به تئاتر بسیار «دراماتیک»تر شمرده می‌شدند. مثلاً کل ماجراهای روز چهاردهم دسامبر ۱۸۲۵ (سرپیچی واحدهای شورشی، قتل کنت میلارادویچ، سرکوب شورشیان و...) صرفاً در قالب یک گزارش رسمی کوتاه به اطلاع خواننده و بیننده می‌رسد، درحالی‌که بحث‌های مربوط به تدارک این قیام و اختلاف‌نظر رهبران آن تقریباً تمام پرده‌ی اول نمایش را به خود اختصاص می‌دهد. این نزدیکی به دیدگاه‌های