«بازجویی» و «نقطه ضعف»؛ چهل سال قبل
از روزگار رفته حکایت

دومین جشنواره فیلم فجر که در بهمن ۱۳۶۲ برگزار شد، اولین جشنواره در اولین سال سکان‌داری تیم مدیریتی انوار بهشتی در سینمای ایران بود. در همان سال و یکی دو سال بعد معلوم شد که سیاست آنها تقویت تولید فیلم و ایجاد زمینه و انگیزه برای ورود فیلم‌سازان تازه نفس انقلابی در کنار ایجاد مانع برای اکثریت فیلم‌سازانی بود که سابقه فعالیت در سینمای پیش از انقلاب داشتند. برجسته‌ترین تبلور این سیاست تقویت انجمن‌های سینمای جوان در مراکز استان‌ها بود. سخنان فخرالدین انوار در یکی از این انجمن‌ها (گویا) در تبریز که ما گزارش آن را در ماهنامه «فیلم» چاپ کردیم جنبه‌ای دیگر از این سیاست را نشان می‌داد. آن گزارش با عنوانی نزدیک به این مضمون چاپ شد استیون اسپیلبرگ و جرج لوکاس را فراموش کنید به فرهنگ خودتان بپردازید. اولین جشنواره فجر با مدیریت قبلی سینما در سال ٦١ جشنواره‌ای بین المللی بود. در واقع عنوانش بین المللی بود اما جشنواره دوم طبق سیاست مدیران تازه خیلی جمع و جور بدون فیلم خارجی با رقابت فیلمهای تولید آن سال برگزار شد. بخش استراتژیک آن سال فیلم‌های آماتوری هشت و شانزده میلی‌متری از فیلم‌سازان ناآشنای جوان بود و در یک بخش جنبی هم بیست فیلم تولید شده سال‌های پس از انقلاب گنجانده شد.

هوشنگ گلمکانی