نگاهی به سریال «یاغی»
جاذبه‌های یک لایف استایل اگزوتیک!

اگر فرمول کلی «عبور از خطوط قرمز» را به عنوان قالب موفق فروش در سینمای ایران در نظر بگیریم، جدا از کمدی‌ها و فیلم‌های تلخ اعتراض آمیز که مصداق‌های این فرمول هستند، در سال‌های اخیر زیرشاخه قابل توجه دیگری هم در سینمای ایران پیدا شده که در همین نوشته سعی می‌کنم عنوان مناسبی برایش پیدا کنم! سریال یاغی به تعبیری در ادامه دل بستگی‌هایی است که محمد کارت در مستندهایش هم نسبت به موضوع‌های اجتماعی طبقات و قشرهای زیرین جامعه نشان داده بود اما می‌توان آن را یکی از جلوه‌های این گرایش تازه در سینمای ایران هم تعبیر کرد. این گرایش تازه، نمایش اگزوتیسم موجود در زندگی حاشیه نشین‌های شهری و خشونت افراطی در برخوردها و رقابت‌های‌شان، در حد فیلم‌های مل گیبسن و باندهای قاچاق آمریکای لاتین است.

هوشنگ گلمکانی

صفحه ۳۶

به ژرفای اقیانوس، به نرمی آب
وانگلیس: مرور بیش از نیم قرن آفرینش صداهای سحرانگیز

وانگلیس (٢۰۲۲-١٩٤٣)، موسیقیدان و نوازنده افسانه‌ای اهل یونان، که - در کشورمان با تلفظ غلط اما آشنای «ونجلیز» راحت‌تر شناخته می‌شود یکی از مهم‌ترین و اثرگذارترین چهره‌های تاریخ موسیقی، و از بزرگ‌ترین آهنگسازان سینما بود. از معدود آهنگ‌سازانی که علاوه بر علاقه‌مندان تخصصی موسیقی، حتی سینمادوستان عادی و مردم کوچه و بازار هم با اسم و رسم او آشنا بودند و آهنگ‌های مشهورش را (گاه با آغاز چند ثانیه از ملودی اولیه) به جا می‌آوردند. وانگلیس فراتر از یک آهنگ ساز فیلم، به عنوان سازنده قطعات مهمی از موسیقی الکترونیکی و سبک‌های مدرنی مثل نیوایج و امبیانت نیز اعتباری چشمگیر داشت و رپرتوار غنی آثارش شامل قطعاتی با سازبندی خلاقانه و استفاده ابتکاری از ظرفیت‌های سینتی سایزر و موسیقی چندلایه الکترونیکی و فضاسازی با افکتهای صوتی بود که پیش از او سابقه نداشت. این سبک تلفیقی، در کشور ما هم طرفداران فراوانی دارد و به ویژه در بین سینمادوستان و علاقه‌مندان پیگیر تاریخ سینما، خیلی از آثار وانگلیس در ردیف آشناترین نغمه‌های موسیقایی قرار می‌گیرد و در فضای مجازی و فیلم‌های مستند و خانگی و حتی رسانه‌های رسمی، بارها شنیده می‌شود.

صفحه ۶۹

مشاهده و خرید نسخه‌های مجله فیلم امروز