برگین: البته، الآن به دلیل نابینایی باید نوشتن برای شما خیلی دشوارتر باشد. 

بورخس: دشوار نیست، ناممکن است. باید فقط قطعه‌های کوتاه بنویسم. بله، آخر مقيدم که نوشته‌هایم را بازنگری کنم؛ چیزی را که می‌نویسم خیلی زیرورو می‌کنم. برای همین، قبلاً پیش‌نویس‌های زیادی تهیه می‌کردم، ولی حالا که توان چنین کاری را ندارم، باید پیش‌نویس‌ها را در ذهن مجسّم کنم. آن وقت در خیابان قدم می‌زنم یا در کتابخانة ملّی بالا و پایین می‌روم و به چیزهایی که می‌خواهم بنویسم فکر می‌کنم، ولی، البته، باید قطعه‌های کوتاهی باشند، چون در غیر این صورت، اگر بخواهم تمام کار را یک‌جا مجسّم کنم، خُب، در مورد متن‌های بلند شدنی نیست. تلاشم در جهت هرچه کوتاه‌تر کردن‌شان است. درنتیجه، غزل می‌سرایم و داستان‌هایی نه بیشتر از یکی دو صفحه می‌نویسم. آخرین داستان کوتاهی که نوشتم شش صفحه شد، که نسبتاً طولانی بود.