حوالی دقیقه ی پنجاه مارادونا و شیلتون به هوا پریدند توپ رفت توی دروازه تصاویر بعدها نشان دادند داور تونسی اشتباه کرده اما در جهان عده‌ی معترضین به این اشتباه تأثیرگذار خیلی کمتر از عده ی کسانی بود که از این بابت خاطری خوش داشتند فوتبال ورزش عجایب است. از آمریکای لاتین تا مستعمرات دیروز و هنوز انگلستان و حتی تا مردی در حوالی کوچه ی ملی که بعد از کودتای ۲۸ مرداد دنبال مرهم برای کهنه زخمی بیات بود، همه از اشتباه داوری استقبال کردند برای چشم‌های حسرت، برای دست‌هایی که تنها با پینه معاشقه کرده بود چه تفاوت می‌کرد دیه گو با دست گل زده باشد یا با سر چه تفاوت می‌کرد در کدام چندشنبه در کدام استادیوم به داوری مردی از تونس یا ژاپن یا چه میدانم لوکزامبورگ حتی این گل ثبت شده باشد. مهم این بود که این مرد صد و شصت و پنج سانتی شیرین ترین تقلب تاریخ را پیش چشم یک جهان رقم زده بود. مثل یک شعبده باز کارکشته.

مانند یک تردستی بی نقص!

اما این پایان قصه نبود، آغاز ماجرا بود. چهار پنج دقیقه ی بعد، مارادونا مانند موسای فوتبال توپش را چون عصا بر نیل سبز زمین زد و بین تمام انگلیسی‌ها راهی گشود تا دل دروازه! شش نفر را دریبل کرد. آنها عین برگ خزان روی زمین می افتادند.