این قشر نوکیسه که برای تحکیم موقعیت سیاسی و اقتصادی خود روابط دوستانه‌ای با ایالات متحد برقرار کرده بود، الگوی زندگی خود را نیز از این کشور می‌گرفت و از این روی بود که از دهه‌ی ۱۹۵۰ به بعد مکزیک نمایشگاه بزرگی شد برای کالاهای امریکایی و فیلم‌های آمریکایی و به طور کلی هر چیزی که «گرینگوها» می‌ساختند و به «حیاط خلوت» خود صادر می‌کردند.

ناگفته پیداست که این الگوی تقلیدی که فقط به ظواهر آسان‌یاب و پر زرق و برق فرهنگی دیگر دل خوش کرده بود، در نهایت چیزی بی‌مایه و مبتذل از آب درآمد و فوئنتس ابن سطحی بودن و ابتذال را هم در دو رمان نخست خود و هم در چند داستان کوتاه به خوبی تصویر کرده است.

زندانی لاس لوماس، که در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ نوشته شده، کندوکاری دیگر در احوال جامعه‌ی مکزیک و بخصوص همان قشر ثروتمند نوکیسه‌ای است که در همان دوران یادشده از برکت نابسامانی سیاسی و اقتصادی به گنجی رایگان دست یافته و سر از پا نشناخته دست به گزافکاری‌هایی می‌زند که پیامدهایش نه‌تنها دامان جامعه را می‌گیرد، بلکه خود این قشر و نمایندگان آن را نیز روز به روز در بی‌مایگی و تباهی هرچه بیش‌تر فرو می‌برد. نیکولاس سارمیِنتو، میرزابنویس دارالوكاله‌ای نه‌چندان معتبر، که با دست‌یافتن به اسرار زندگی یکی از همان آرتمیو کروزها یک‌شبه وارث ثروتی هنگفت شده و به خیال خود با این ثروت بادآورده می‌تواند به هرچه می‌خواهد برسد، نادانسته تارهایی بر گرد هستی خود می‌تند که با گذشت زمان او را اسیر همان چیزهایی می‌کند که قرار بوده در خدمت او باشند. خیل بی‌شمار زنانی با ملیت‌های مختلف و از طبقات و حرفه‌های مختلف و فرهنگ‌های مختلف، که در نظر سارمیِنتو نشانه‌ای از کامیابی و موفقیت هستند، همچون آرایه‌هایی رنگارنگ و پر سر و صدا، بر در و دیوار آن خانه‌ی مجلل آویخته‌اند و در واقع بخشی از این زندگی آمیخته به اغراق و اسراف شده‌اند.