باید لحظه‌ای بازگردیم به موقعیت قبل از سرکوب نهادهای دموکراتیک و ایجاد رژیم‌های توتالیتر. عامل مسلط در این وضع خواست عمومی برای اقدامات سریع و قاطع حکومت و ناخرسندی از شیوه عمل کند و دست و پاگیر دموکراسی است که اقدام به خاطر نفس اقدام را مبدل به هدف می‌کند. در چنین شرایطی کسی یا حزبی که به نظر برسد قوی و با تصمیم است و کار انجام می‌دهد، بیشترین جاذبه را خواهد داشت. «قوی» در اینجا فقط به معنای اکثریت عددی نیست، چون آنچه مردم از آن ناخرسندند، دقیقاً بی تأثیری اکثریت‌های پارلمانی است. مردم کسی را با چنان پشتیبانی محکمی می‌جویند که مطمئن باشند آنچه او می‌خواهد به انجام می‌رساند و اینجاست که نوع جدیدی از حزب که مطابق اصول نظامی سازمان یافته باشد وارد صحنه می‌شود.

صفحه ۶۲