در دوران اُتّیپِل، که پرده‌ی آهنی تا حدودی کنار رفته بود، مردم شوروی با آثار نویسندگان مطرح زمان همچون همینگوی، فاکنر، کامو، سارتر و نیز تا حدودی با آثار سینمایی روز از جمله سینمای نئورئالیست ایتالیا آشنا می‌شدند. پس از سه دهه سانسور استالینی، نوگرایی هنری راهی برای ارتباط با مخاطبان شوروی می‌یافت و روزبه‌روز بر طرفداران آن افزوده می‌شد. روح زمان حال‌وهوای اُتّیپِل داشت. اُلگ یفرموف، از کارگردانان شناخته‌شده‌ی شوروی و مؤسس تئاتر ساورمنیک، آن دوران را چنین به یاد می‌آورد: «من با نسلی وارد عرصه‌ی هنر شدم که توانست حرفش را بزند. ما با تأسیس تئاتر ساورمنیک خودمان را به نوعی خارج از هنجارها و ارزش‌های غالب بر جامعه تصور می‌کردیم.