ولجانينف یقین داشت که چنین گونه ای از زن‌ها حقیقتاً وجود دارند، اما همچنین معتقد بود متناسب با این گونه از زن‌ها شوهرانی هم هستند که علت وجودیشان منحصر به این است که همتای این گونه از زنان باشند به عقیده ی او ماهیت چنین شوهرانی در صرف وجودشان است. این‌ها به اصطلاح «شوهر باشی هستند یا بهتر بگوییم در زندگانی فقط شوهرند و دیگر هیچ چنین آدمی تنها به این دلیل به دنیا می‌آید و می‌باشد که زن بگیرد و بلافاصله بعد از آن تبدیل به ضمیمه و پیوستی برای آن زن شود حتی اگر برای خودش شخصیتی انکار ناپذیر داشته باشد.

داستایفسکی شوهرباشی را در ۷۶۹ در درسدن نوشته پس از الله و پیش از شیاطین یک مادام بواری روس می‌میرد و نام‌هایی از خود به جا می‌گذارد شوهر او به واسطه ی این نامه ها به زندگی پنهان همسرش پی می‌برد و این کمدی تایخ و گزنده آدمی را به یاد آثار فلوبر و موپاسان می‌اندازد و گواهی است بر استادی داستایف کی در این گونه ی ادبی که همگان گوگول را استاد بی بار بلش می‌دانند.