در تاریخ نقاشی، پل همواره تکرارشونده بوده و در هر زمان و سبکی کارکردهای خاصی نیز پیدا کرده است. برای مثال، در نقاشی‌های پیش از رنسانس که عموماً نقش شخصیت‌ها (نه مناظر و چشم‌اندازها) در آنها مهم است، پل به خودی خود نقشی ندارد و بیشتر در جهت مفهوم کلی اثر، برای نشان دادن روابط میان افراد یا برقراری ارتباط بین پرده‌های مختلف نقاشی به کار گرفته می‌شد. بعدتر، با ورود پرسپکتیو به نقاشی‌های دوران رنسانس، توجه نقاشان به پل به‌دلیل کاربرد آن در ایجاد عمق و پرسپکتیو در تابلو جلب شد. علاوه‌بر این، پل‌ها به‌خاطر وجود پایه‌ها و دهانه‌هایشان می‌توانند در فضای نقاشی ریتم ایجاد کنند. از بازتاب نقش پل در آب می‌توان برای انتقال بهتر حسِ آب استفاده کرد و از بازی نور و سایه در رو وزیر و دهانه‌های پل هم برای خلق فضایی ملموس و چشم‌نوازتر؛ در ادامة این جریان، در سده‌های هجدهم و نوزدهم به تصویر کشیدن پل‌ها بیش از پیش رایج شد.