تمام مدت حواسم به کاغذ دیواری است، البته آن قدر عقلم می رسد که دیگر هیچ حرفی از آن به دیگران نزنم.

چیزهایی در دل آن کاغذ هستند که هیچ کس جز من آن‌ها را نمی‌بیند و شاید هیچ وقت هم کسی آنها را نبیند.

پشت آن طرح بیرونی، اشکال تاری هستند که هر روز واضح و واضح تر به چشم می آیند.

اشکالی ثابت که بیشمارند.

شبیه زنی است که دولا شده و پشت طرح بیرونی پاورچین پاورچین راه می‌رود. هیچ از تصویرش خوشم نمی آید. با دیدنش از خودم می‌پرسم که پس جان کی مرا از این اتاق می‌برد؟

صفحه  ۲۳