به جای سرکوب حس حسادتمان باید آن را بررسی کنیم. هر شخصی که ما به او حسادت می‌کنیم تکه‌ای ازپازل آینده‌ی ماست. یک پرتره‌ی «خود واقعیِ» ما وجود دارد که در هر گوشه و کناری منتظر است تا از پیام‌های حسادت‌آمیزی که دریافت می‌کنیم کامل شود؛ در میان صفحات روزنامه، وقتی خبر موفقیت یک دوست قدیمی دوران مدرسه را می‌شنویم، یا زمانی که شادمانی همکارمان را از ارتقاء شغلی او می‌بینیم. به جای آنکه از این حس فرار کنیم، باید در همه‌ی مواردی که به کسی یا چیزی حسادت می‌کنیم یک سؤال اساسی و نجات‌بخش از خودمان بپرسیم و آن سؤال این است: «از این شرایط چه چیزی می‌توانم بیاموزم؟»