به باور من، هیچ چیز غم انگیزتر از ویرانی حاصل از پیری نیست. دوست بینوای من. پیش از این، بارها شمایل او را وصف کرده‌ام، اما ایـن بـار برای تصویر کردن ظاهر دگرگون شده‌اش به توصیف وی می‌پردازم. آرتروز فلجش کرده بود و خود را با ویلچر به این سو و آن سو می‌کشاند. آن تن فربه‌اش آب شده و حال پیگر نزاری از آن مانده بود، با چهره‌ای پر از چین و چروک. موها و سبیلش هنوز سیاه و براق بودند، اما راستش را بخواهـید، ایـن شـكـل و شمايل صـورت مضحکی داشت، هرچند به هیچ قیمتی حاضر نبودم این را بـه خـودش بگویم و احساساتش را جریحه‌دار کنم. زمانی می‌رسد که راز سیاهی موهای رنگ شده به شکل غم انگیزی بر همگان آشکار می‌شود. روزگاری، وقتی فهمیدم سیاهی موهای پوآرو مدیون قوطی رنگ است، سخت حیرت کردم، اما حالا تصنعی بودنش آشکار بود و او را شبیه به آدم‌هایی می‌کرد که برای سرگرمی بچه‌ها گـلاه گیس بـه سـر می‌گذارند و پشت لبشان را رنگ میک فقط چشم هایش هنوز همان چشم ها بود، همان چشم‌های زیرک و درخشان و کنند!