من عاشق فرهنگ پاپ هستم - رولینگ استون، دِ دورز، دیوید لینچ، از این جور چیزها. به همین دلیل گفتم از نخبه‌گرایی خوشم نمی‌آید. از فیلم‌های ترسناک، استیون کینگ، ریموند چندلر و داستان‌های جنایی خوشم می‌آید. نمی‌خواهم چنین چیزهایی بنویسم. کاری که می‌خواهم بکنم استفاده از ساختارهایشان است نه محتوایشان. دوست دارم محتوای خودم را در آن ساختار بگذارم. این راه من است، روش من. بنابراین نویسندگانِ این دو گروه مرا دوست ندارند. نویسندگانِ داستان‌های سرگرم‌کننده مرا دوست ندارند و اهالی ادبیات جدی هم دوستم ندارند. من یک‌جورهایی بین این دو هستم و کاری جدید انجام می‌دهم. به همین دلیل است که طی سالیان متمادی نتوانستم جایگاهم را در ژاپن پیدا کنم. اما حس می‌کنم که این دست مسائل به طرز چشمگیری در حال تغییرند و من دارم قلمرو بیشتری را به دست می‌آورم. طی حدود پانزده سال، خوانندگانی وفادار برای خودم دست‌وپا کرده‌ام. آن‌ها کتاب‌هایم را می‌خرند و طرفِ من هستند. نویسندگان و منتقدان طرف من نیستند.

با به دست آوردن قلمرو بیشتر، به‌عنوان یک نویسندة ژاپنی، بیشتر و بیشتر احساس مسئولیت می‌کنم. این چیزی است که همین حالا دارد برایم اتفاق می‌افتد و به همین علت است که دو سال پیش به ژاپن برگشتم.