فصلِ چهارم

عشقِ مادرانه - که خود را در پرتوِ آن گرم می‌کردم - ناگهان نتیجه‌ای غیرمترقبه و بی‌نهایت خوش برایم فراهم آورد.

وقتی وضعِ کسب و کار رو به راه بود، یعنی موقعی که فروشِ مقداری از جواهراتِ خانوادگی به مادرم اجازه می‌داد که تأمینِ نسبي مادي یک ماه را پیش‌بینی کند، اولین کاری که می‌کرد این بود که پیشِ بهترین آرایشگرها برود و بعد در تراسِ هتلِ روآیال بنشیند و ضمنِ نوشیدنِ چای به آهنگ‌های نوازندگانِ کولی گوش بدهد. موسیقی و آوازهای کولی‌ها را دوست داشت و به رغمِ دستپاچگیِ من،. همیشه قسمتی از آن آوازها را با لذتِ فراوان و به صدای نسبتاً بلند می‌خواند. سپس با آن رگه‌ی خوشبینی که با سرشت‌اش آمیخته بود و هیچ‌گاه در برابرِ مشقات و تنگدستی‌ها او را وانمی‌نهاد، خود را مجاب می‌کرد که مشکلاتِ ما به سر آمده و دوره‌ی رفاه فرا رسیده است و از این رو زنِ جوانی را برای رفت و روبِ خانه خبر می‌کرد. تنها کارِ خانه که مادرم همیشه از آن بدش می‌آمد، تمیز کردن و ساییدنِ کف اتاق بود، این بود که از نظرش داشتنِ پیشخدمت تجملی فوق‌العاده به شمار می‌آمد و از این عمل احساسِ موفقیتِ عظیمی به او دست می‌داد. همواره به طرزی منسوخ و خام و بچگانه از مقام و موقعیتِ خود کاملاً آگاه بود. چون مایل بودم مفید واقع شوم و می‌دانستم که چه قدر از این کارِ بی‌ضرر متنفر است، یک بار در غیابش لته‌ي کف‌شویی، یک سطلِ آب و یک قطعه صابونِ ارزان قیمت را برداشتم و شروع به شستنِ کفِ آپارتمانِ کوچکِ‌مان کردم. بدبختانه مادرم زودتر از همیشه از سرِ کار برگشت و مرا غافلگیر کرد که روی زمین زانو زده و سرگرمِ مالیدن و ساییدن و برق انداختنِ کف اتاق بودم و از هیچ سعی و کوششی دریغ نداشتم. از وحشت خشک‌اش زده بود، لب‌هایش بنای لرزیدن را گذاشت و همان‌طور که با قیافه‌ای سرزنش بار به من خیره شده بود، اشک توی چشمانش حلقه زد. دستِ‌کم یک ساعتی وقت صرف کردم تا تسلایش بدهم و به یاد بیاورم که ما در کشورِ آزادی زندگی می‌کنیم که چنین کارهای خرد و حقیری یکسره عادی تلقی می‌شود و دون شأنِ کسی نیست.

صفحه ۳۷