گفتمان‌های موجود در ساختار فرهنگی هر جامعه به هنگام تقابل با فرهنگ دیگر، دست به تولید متنهایی می زنند که گاه می توانند با واقعیت‌های زندگی زیسته‌ی مردم ناهماهنگ باشند. پاندمی، شیوع بیماری است که به عنوان یک نامتن جامعه را در شرایط تقابل گفتمانی قرار می دهد. رسوخ این نافرهنگ، عناصر درون جامعه را وادار به تولید متنی متفاوت می کند و ممکن است تا آنجا پیش رود که متن و واقعیت یک ساختار فرهنگی را تغییر دهد.

رمان طاعون، اثر آلبر کامو که در سال ۱۹۴۷ به رشته‌ی تحریر در آمد، از مهم ترین آثاری است که به گفتمان‌های فرهنگی در مواجهه با پاندمی بیماریهای واگیردار پرداخته است. کتابی که در دست دارید، رمان طاعون را بر مبنای متدولوژی نشانه شناسی فرهنگی مبتنی بر الگوی ساختارگرایانه فردینان دوسوسور جهت استخراج مفاهیم، ارتباط دال و مدلولی و بازنمایی تغییرات گفتمانی عناصر به کار گرفته شده در متن رمان بررسی می‌کند. همچنین به تفسیر عناصر فرهنگی و پارادوکس های برآمده از قیاس جامعه و انسان پیشاطاعون، طاعون زده و پساطاعون در چارچوب نظریه های مکتب فرهنگی تارتو مسکو و الگوی متداول نشانه شناسی فرهنگی یوری لوتمان می پردازد.