من می‌خواهم از همان اول در اینجا ادعایی جسورانه بکنم: این امر مسلم که ما می‌میریم مهم‌ترین واقعه‌ای است که با آن روبه‌رو هستیم. هیچ چیز به اندازه بار مرگ بر زندگی ما سنگینی نمی‌کند. البته سخن من به این معنا نیست که امور مهم دیگری در زندگی ما وجود ندارد. انسان‌ها عاشق می‌شوند، کار می‌کنند، زاد و ولد می‌کنند، با هم دوست می‌شوند، طرح و برنامه‌هایی را دنبال می‌کنند که یک عمر طول می‌کشد، دچار هیجانات شدید می‌شوند، حتی شاهد مرگ دیگران می‌شوند. این چیزها بی‌اهمیت نیستند. زندگی بدون بعضی از این چیزها، لااقل برای شخصی که این زندگی را می‌زید، ارزش زیستن ندارد (شاید در چشم کسی دیگر با همه این‌ها ارزش زیستن داشته باشد، برای مثال در چشم پدر و مادر آن شخص). برای بیشتر ما هیچ واقعه‌ای نیست که یگانه واقعه مهم زندگی‌مان باشد. مرگ هم یگانه واقعه مهم در زندگی ما نیست، اما مهم‌ترین واقعه است.