در جایی از نمایشنامه یکی از آدم‌ها می‌گوید

«انسان نخستین نمی‌گفت م‌یرم، میرفت.

نمی گفت بده می‌گرفت نمی‌گفت می‌خوام بخورم می‌خواست و می‌خورد.»

نمایشنامه « فعل » شرح هبوط « فعل» به مثابه گنش است

در «فعل» به مثابه زبان هبوطی که در آن عشق

از کنش به کلام تنزل مییابد و «فعل» از زندگی 

رخت بر می بندد.

کوشش آدم اصلی نمایش برای فهم این معناست

که آیا عشق را می‌توان از چارچوب زبان

به کنش محض فرا برد و آن را تا نهایی ترین مرزهایش

پیش برد؛ به جایی که زبان به انتها می‌‍رسد و تنها فعل ناب باقی می‌ماند 

نمایشنامه «فعل » درامی عاشقانه است،

از گنش به کلام تنزل مییابد و «فعل» از زندگی

اما به شکل یک جمله در هم ریخته طولانی که فعل‌هایش جابه جا شده اند.