فضایی برای تنفس

پایان یافتن جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۶۸، فرصتی برایم فراهم آورد تا با دور شدن از فضای عکاسی رخدادهای انقلاب و سیاست و جنگ، به حیطه‌ای دیگر وارد شوم، نیاز به فضایی داشتم به دور از هیاهو و هیجان سال‌های پس از انقلاب در حالی که با عواطف متناقضی درگیر بودم، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز عکاسی مرا لغو کرد. این اتفاق توفیقی اجباری شد و مرا مصمم تر کرد تا پروژه شخصی جدیدم، یعنی عکاسی از چهره‌ها و شخصیت‌های فرهنگی و ادبی و هنری، را شروع کنم و خاطرات مرگ و خشونت را پشت سر بگذارم.

با مشورت دوستان، فهرستی از چهره‌های پرکار، برجسته و تأثیرگذار تهیه کردم کریم و گلی امامی علیرضا اسپهبد را معرفی کردند و از طریق اسپهبد به سراغ احمد شاملو رفتم. پس از ملاقات او اطمینان یافتم که می توانم شبکه روابطم را گسترش دهم و کار را آغاز کردم. یک دوربین لایکا ام۶۰ با حلقه های فیلم سیاه و سفید و یک لنز ۳۵ را برای این منظور اختصاص دادم.