اصطلاحی که در لغت به معنی «نقاشی ذن» است، اما معمولاً به طور اخص اشاره است به نقاشی و خوشنویسی زبان های بزرگ دوری دو در ژاپن، تقریبا همه ی این زبان ها استادان ان فرقه ی برین رایی فرقهی سؤتؤ، یا فرقه‌ی او باکو بودند، اما قلم نگار (brushwork) چند رهبان فرقه های غیر ذن را هم دنگا دانسته اند.

تا آخر دوره‌ی مؤروماچی، سنت‌های نقاشی ذن در درجه اول عمل نقاشان حرفه یی بود. بعضی از این هنرمندها رهبان‌های وابسته به معابد ذن بودند، اما وظایف اصلی آنها کشیدن نقاشی بود. مضمون با موضوع آن نقاشی ها منظره بود، اما پیکرنگاری و نیمه‌ای گل و مرغ را هم، معمولا با مرکب روی کاغذ، انجام می دادند؛ اگر چه آنها از سنت‌های عهد سونگ بزرگ (۹۶۰-۱۲۷۹) هنرمندهای چینی مثل موچی (1، مولی ) و لیانگ کایی پیروی می کردند، گرایش تلاش های حرفه یی ژاپنی به این بود که چیره دستی فنی را جایگزین عمق احساس کنند.
مقدمه