دو گفتار، نوشتهی محسن صبا، گوشههای
پنهان و ناگفتهای از زندگی شخصیتهای تاثیرگذار و صاحبنام ادب و هنر امروز ایران
را آشکار میکند. گفتار نخست کتاب (دو جلال) از جلال اول و جلال دوم میگوید؛ از
آلاحمد و مقدم. گفتار دوم (چلسال رفت و...) شرح روزهای صبا در کنار بیژن الهی
است؛ شاعری که از شعر نیما جسارت آموخت و از حادثهی سیما در میان تاریکی گفت.
بیشتر بخوان
«که جوانی انگشتهای لرزان مرا دارد.»
داستانهای فدایینیا -همچنان که باید داستان باشد- داستان نیست؛ خود را از تداوم ظاهری و پیوندهای روایی دور نگه میدارد. هر پارهاش خود قصهایست از درون، گاه هر چند خطش، و در مجموع تمام نوشته، در اتمسفر طنزگونه و شاعرانه و تا حدودی ملانکولیک، وحدتی داستانی مییابد، منتها داستانی از درون، که تنها سایههایی گذران از خارج، از زندگی واقعی بر آن میافتد.
بیشتر بخوان
دیدگاه خود را با ما به اشتراک بزارید