در سپتامبر ۲۰۰۸ من و همسرم، جک به تعطیلات آخر هفته رفتیم و چهار فرزندمان را نزد خانوادة من سپردیم. با ماشین از حومه کنتیکت به‌سمت سواحل لانگ‌آیلند اقیانوس اطلس راندیم. یک تختة موج‌سواری داشتیم که آن را محکم به سقف ماشین بسته بودیم و دوچرخه‌ای که به‌زور در صندوق عقب روی چند ساک پر از لباس و کتاب که برای سفر سه‌روزه‌مان کافی بود چپانده بودیم. آن سفر آخر هفته هدیة من بود به جک به مناسبت پنجاهمین سالگرد تولدش. اسمش را در یک کارگاه موج‌سواری پیشرفته نوشته بودم، برای خودمان اتاقی در هتلی دورتر از جادة مونتاک5 گرفته بودم و برای شام با زرنگی در رستورانی معروف که راه‌پیدا‌کردن به آن خیلی مشکل بود جا رزرو کرده بودم.