همان‌طور که می‌توان انتظار داشت، فیلسوفان در بحث‌های خود درباره‌ی روشن به نسبت از ریاضی‌دان‌ها دیدگاه روشن‌تری داشتند، اگرچه همانند دکارت اغلب می‌توانستند هم فیلسوف باشند هم ریاضی‌دان. در سنت ارسطویی اغلب با روش‌های آنالیز و سنتز در پوشش لاتینی آن تحت عنوان «رفع» و «ترکیب» روبه‌رو می‌شویم. این اصطلاحات در ریاضیات کمی غیرقابل‌اعتماد هستند اما «رفع» اساسا شکلی از استدلال از معلول به علت بود، در حالی که «ترکیب» اساسا اثبات معلول بنابر علت بود. شرح و بسط این ایده‌ها توسط مفسران قرون وسطایی و رنسانس درباره‌ی ارسطو (و نیز درباره‌ی نوشته‌های روش‌شناسی جالینوس) برخی از پژوهشگران مانند جان هرمان راندال، آلیستایر س. کرومبیه و ویلیام آ. والاس را به تاکیدی قوی و شاید مبالغه‌آمیز بر نقش ایجابی فلسفه‌ی ارسطو در ظهور علم مدرن کشانده است.

صفحه 205