تفاوت وطن‌پرستان حقیقی با «وطن‌پرستان خاک‌محور» نه در شدت‌ وحدت، بلکه در طبیعت و ماهیت دلبستگی است. عشق ما به میهنمان به خاطر آنکه باور داریم تنها از آن ماست و اینکه تملک آن ما را بهتر از همة دیگران می‌سازد یک چیز است؛ و عشق ما به چیزی که در آن با افراد دیگر شریکیم، آن هم صرف‌نظر از اینکه فقط از آن ما باشد یا نباشد، چیزی دیگر. نوع اولِ عشق به میهن تقویت‌کنندة «نوعی تلقی خودبزرگ‌بینانه از خودمان است، چنان‌که گویی هرچه داریم حق ما به‌عنوان افرادی اصیل و خاکزاد بوده؛ و باز همين حب وطن خاص مشوق میل به خلاصه کردن دیدگاه‌هایمان درون بسته‌ترین حیطة ممكن و نیز خوارشمردن هر گونه دانش، آموزش یا رفتارها و سکناتی است که در خانه رشد نکرده و محصولاتی داخلی نیستند. نوع دوم عشق به میهن اما، مشوق گشودگی در قبال فرهنگ مردمان دیگر است و به‌طور طبیعی جامع وظایف و الزامات مختلف در قبال انسانیت، مهمان‌پذیری و غریبه‌نوازی و نیز ملایمت و خوش‌رفتاری صرف‌نظر از تفاوت در رنگ و نژاد. وطن‌پرستی‌ای که این‌گونه، همچون میل و اشتیاقی ویژه برای آزادی، فهم شده باشد به عنوان نیرویی شمول‌گرا و وحدت‌بخش عمل می‌کند؛ نیرویی که کنار هم جمع و به هم وصل می‌کند، نه آنکه طرد نماید و بتارانَد یا حذف و حصر کند.