آسمان تهران فرق دارد با همه‌ی شهرهایی که در آنها پرواز کرده‌ام. سنگین‌تر و موذی‌تر است. انگار چیزهای دیگری هم به جز هوا تویش هست. چیزهایی که سر راهت سبز می‌شود و تو نمی‌بینی‌شان و چیزهایی که ناگهان زیر پاهایت را خالی می‌کند و تو باز نمی‌بینی‌شان. 

آسمان تهران عجیب است پُر از ارواحی که مدام شیطنت می‌کنند زیر پاهایت را می‌گیرند و بلندت می‌کنند تا اوج بگیری یا بی‌دلیل زیر پاهایت را خالی می‌کنند تا سر بخوری و یک قدم به زمین نزدیک‌تر شوی به سقوط. 

در این آسمان چموش همیشه کدر چیزهایی هست که پرواز را سخت می‌کند و من... من هیچ کدام این حرف‌ها را به آنها نزدم به آن چهار نفری که می‌دانستم روزی قرار است پرواز کنند.