کتاب قدیمی تأملات دانیلو کیس را ورق می زنم، احساس می‌کنم به آن کافه ی نزدیک تروکادرو برگشته ام، و او آن طرف میز نشسته و با صدای بلند نخراشیده اش طوری حرف می زند که گویی دارد به من هناکی می کند. او از تمام نویسندگان بزرگ هم نسل خود، چه فرانسوی و چه غیرفرانسوی که در سال‌های دهه ی هشتاد در پاریس زندگی می کردند، نامرئی تر بود. ایزد بانوی اخبار هیچ دلیلی نمی دید که نور شدید لامپ دوربین عکاسی یا فیلمبرداری خود را روی او تنظیم کند. او نوشت «من مخالف سیاسی نیستم». او حتی پناهنده هم نبود. او آزادانه میان بلگراد و پاریس سفر می کرد. او فقط یک «نویسنده ی تخم حرام دنیای به کلی از بین رفته ی اروپای مرکزی» بود.
صفحه 127