یادداشتی در باب این که چگونه بی چین آمدم

با خودم عهد کرده بودم که هیچگاه یادداشت‌های روزانه ی ژورنالیستی ام را کتاب نکنم، تا اینکه پای استدلالی قانع کننده به میان آمد: این گزارشها صرفاً خروجی بازدیدی شش هفته ای نیستند، بلکه ما حصل علاقه ای حدوداً چهل ساله به خاور دورند.

سال ۱۹۳۳ بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه، به عضویت شورای آمریکایی مؤسسه ی اقیانوس آرام درآمدم- سازمانی بین المللی به نمایندگی از کشورهای حوزه ی اقیانوس آرام. اکتبر ۱۹۳۴ به مدت یک سال به توکیو رفتم تا در یکی از پروژه های این مؤسسه تحت عنوان «راهنمای اقتصادی منطقه ی اقیانوس آرام» مشغول به کار شوم مؤسسه امیدوار بود که با متمرکز کردن فعالیتش در توکیو بتواند به لیبرال‌های ژاپنی نزدیک شود و تا جایی که می‌تواند حمایتشان کند، اما معلوم شد گروه هایی که آنجا قدرت را در دست دارند راهشان سواست. اکتبر ۱۹۳۵ در راه بازگشت، به چین رفتم و طی حدود یک ماه از پکن و اطراف و اکنافش بازدید کردم و در ادامه، با خط آهن شرق به غرب سیبری، به خانه بازگشتم.