آن‌گونه که کامو شرح می‌دهد سیزیف با ذهنی روشن به پوچی زندگی واکنش نشان می‌دهد. سیزیف فردی را بازنمایی می‌کند که گویی در یک کارخانه یا زندان اسیر است و بدون هیچ امیدی به فرجام کار و رضایت از آن، به آرامش خاطر دست می‌یابد. سیزیف از تمام وجودش برای انجام کاری مایه می‌گذارد که سرانجامی ندارد و با وجود این همچنان در عین اسارت و نومیدی شاد و خشنود است. او سنگ را تا بالای کوه می‌غلتاند و بارها با مشاهده به پایین غلتیدن سنگ که نشانه شکست اوست، متوجه می‌شود که کارش هیچ‌گاه سرانجامی نخواهد داشت: باز بدتر این‌که برای سیزیف جاودانی امکان مرگ به عنوان نجات نهایی و رهایی از شکنجه نیز وجود ندارد، از این رو، او شرایط دائمی جهان را نشان می‌دهد که در آن هیچ کار مطلقا ماندگار و معناداری نمی‌تواند انجام شود. مادامی که انسان زنده است، در چنین شرایط نومیدکننده‌ای کار خواهد کرد. از آنجا که زندگی به صورتی اساسا نومیدکننده به تصویر کشیده می‌شود، دیدگاه کامو نه‌تنها جهان یونانیان باستان را به یاد می‌‌آورد که توصیف آن از تجربه بشری شامل تصاویری است که نشان‌دهنده نارضایتی ابدی‌اند برای مثال، تانتالوس.