وقتی کمتر بیشتر است

هر کس در قرن هفدهم میلادی به شهر ونیز سفر می‌کرد، به هر جا پا می‌گذاشت، صدای نوعی از موسیقی را می‌شنید که مرزهای موسیقی سنتی را در هم نوردیده بود. حتی نام این عصر موسیقی، یعنی باروک، نیز از اصطلاحی جواهرسازی گرفته شده بود که برای توصیف صدف‌های بسیار بزرگی به کار می‌رفت که شکلی نامتعارف دارند.

موسیقی بی‌کلام، موسیقی که به کلمه‌ها وابسته نبود، دست‌خوش انقلابی کامل شد. برخی از آلات موسیقی، مانند پیانو، کاملاً جدید بودند و برخی دیگر نیز اصلاح شده بودند (قرن‌ها بعد ويولن‌های ساخت دست آنتونیو استرادیواری با قیمت چند میلیون دلار فروخته می‌شدند). سیستمِ مدرنِ کلیدهای اصلی و فرعی خلق شده بود. ويرتئوزها، يا همان هنرمندان برجسته‌ی عرصه‌ی موسیقی، ستوده می‌شدند.