این مفهوم که هنر نقشی در توازن بخشیدن به احساسات ما دارد نویدبخش پاسخ به این پرسش دیرین است که چرا مردم این‌قدر از نظر سلیقه‌ی هنری با هم متفاوت‌اند. چرا بعضی به معماری مینیمال علاقه‌مندند؟ و بعضی دیگر به سبک باروک؟ چرا بعضی از دیوارهای بتونی ساده خوش‌شان می‌آید؟ و بعضی از طرح‌های گلدار ویلیام موریس؟ ذایقه‌ی ما به این بستگی دارد که چه طیفی از ترکیب احساسی ما در سایه  است و بنابراین به تحریک و تایید نیاز دارد.

هر اثر هنری به فضای روحی و روانی خاصی آغشته است: یک تابلو نقاشی ممکن است آرام یا بی‌قرار باشد، جسورانه یا محتاط، فروتن یا مطمئن، مردانه یا زنانه، بورژوا یا اشرافی و این‌که ما کدام نوع را ترجیح دهیم بیانگر تفاوت‌های روحی زیادمان است. ما مشتاق هنری هستیم که جبرانی باشد برای آسیب‌پذیری‌های درونی‌مان و کمک کند به تعادلی ماندگار دست یابیم. زمانی یک اثر را زیبا می‌دانیم که از فضایلی برخوردار باشد که خود از آن‌ها بی‌بهره‌ایم و کاری را زشت توصیف می‌کنیم که حالات یا مضامینی را به ما تحمیل می‌کنند که یا از جانب آن‌ها احساس تهدید می‌کنیم یا منکوب آن‌ها هستیم هنر نویدبخش تکامل درونی است.