آکمئیسم

АКМЕИЗМ

«آکمئیسم بیش از هر مکتب ادبی دیگری در قرن بیستم با تعریف خود در تقابل قرار داشت، زیرا که نمونه‌ی یک مکتب نهایی و یا به معنای دقیق کلمه «آخرین کلام مدرنیسم» بود. آکمئیسم پس از آن‌که با ایجاد هماهنگی بین رئالیسم و مدرنیسم، خود را به حد کمال رساند بر هر دوی این مکاتب چیره شد و به سوی مکتبی کاملاً التقاطی گسترش یافت... گفتار آکمئیست‌ها (مانند سمبولیست‌ها) آدمی را به گریز از «سیاه‌چاله‌ی آبیِ» دنیای واقعی به سوی دنیایی «واقعی‌تر» فرا نمی‌خواند؛ آکمئیست‌ها تنها یک دنیا دارند که آن هم کاخِ اعطایی خداوند به آن‌هاست و فرآورده‌های فکری بشر هم در آن درست مثل پدیده‌های مختلف جهان مادی اعطایی هستند... نخستین تصورِ زیبایی‌گرایيِ مكتب آکمئیسم به خاطر سپاريِ متون شعری روزگار پیشین و ادراک آن‌ها است ... با نقل‌قول‌هایی که تا حدی دگرگون شده و رمزدار می‌نمایند. در عین حال این زیبایی‌گرایی سعی داشت به نتیجه‌ای غیرمنتظره برسد و تنها برای خواننده‌ی ایده‌آلِ آینده در نظر گرفته شده بود، خواننده‌ای که با دقت فراوان بتواند تمامی رمزها و دگرگونی‌های پیچیده‌ی آن را دریابد. نمادِ برجسته‌ی زبان توصیفیِ آکمئیست‌ها آمیزه‌ای بود که سعی داشتند از استعارات و کنایات به‌وجود آورند.» 

آمری رونِن ۲۰۸