در همین حکایت عجوزک و عیاران که چون از ایرانیان یاد می شـود ایشان «عجم» ـ یعنی گنگ ــ نامیده می شوند و چون از عبریان بیاورد، ایشان هم بار منفی به خود می گیرند! در یکی از قصه ها مردی پارسی یک اسب پرنده اختراع می کند که یکی از شروط پادشاهی است در اینکه دختر خود را ـ مثلاً ـ با چنان شرطی به آن مرد به زناشویی خواهد داد. اما وقتی مرد سازنده ی اسب پرنده به درگاه می رسد، تصویری چنان زشت و نکبت از وی ترسیم می شود که من و شما هم نمی خواهیم چنان تصویری را به ذهن خود راه بدهیم. در حکایتی دیگر بازرگانی پارسی (عجم!) کارش فریب دادن و ربودن جوانان خام بغداد است برای بردن ایشان به جستن الماس و... طبعاً نابودی ایشان که مشروح آن در خود کتاب باید خوانده شود.

مقدمه محمود دولت آبادی