نزار را «شاعر زن و شراب» می‌شناسند و شاید این عنوان برای بسیاری از خوانندگان رنگی از نوعی نیشخند و استهزاء داشته باشد، اما این حقیقتی است که او هیچ‌گاه آن را منکر نشده است و با کمال شهامت از این خصیصة شعر خویش دفاع می‌کند. اگر چه در سالهای بعد از جنگ ژوئن اعراب و اسرائیل، نزار گرایشی به شعر سیاسی نشان داد و نمونه‌هایی از این کار عرضه کرد، اما جان و جمال اصلی شعر او همان عاشقانه‌هاست، و او خود باکی ندارد که چنین باشد.

وقتی عبدالوهاب البياتی مجموعة شکوه از آنِ کودکان و زیتون باد! را منتشر کرد، نزار شعر «شکوه از آن گیسوان دراز باد!» را سرود و این در دنیای عرب شهامت زیادی لازم دارد، زیرا «زیتون» رمز فلسطین اشغالی است و در برابر چنین مفهوم قومی و پرخونی - که تاریخ ملل عرب را دگرگون خواهد کرد - عشق به زن را ترجیح دادن و گفتن که «شکوه از آن گیسوان دراز باد!» کار آسانی نیست.