در این فکر بودم که تمجید از سیاحت خود را با گفتن این نکته آغاز کنم که این سفر هیچ خرجی روی دست من نگذاشت. این نکته ای است درخور درنگ. درست به همین سبب است که مردمان تنگدست از این پیشنهاد استقبال می کنند و آن را می ستایند. با این همه تردید نباید کرد که پیشنهاد من درست به همین سبب، یعنی کم خرجی، به مذاق گروهی دیگر از آدمیان خوش می آید و آنان حتی بیش از دیگران پیشنهادم را خواهند پسندید. می پرسید چه کسانی بله؟ عجب، پس کنجکاوید بدانید؟ منظورم مردمان ثروتمند است. وانگهی، این شیوه مسافرت، هر طور که فکرش را بکنید، مناسب بیماران هم هست! دیگر نیازی نیست از آب و هوای نامساعد و تغییر فصل بهراسند.

برای بزدل ها نیز مناسب است، چون از چنگ راهزنان در امان خواهند بود. نه چاله ای پیش پایشان سبز خواهد شد و نه چاهی. هزاران هزار آدمی که پیش از من جرات نکرده بودند پا به چنین سفری بگذارند، دیگرانی که از پسش یر نیامده بودند و آنانی که حتی فکر این سفر به سرشان نزده بود، همه و همه، به پیروی از من تصمیم مشابهی خواهند گرفت.