۲۴ اکتبر ۲۰۰۴ ، بعد از آن بازی‌های باورنکردنی و ۴۹ بازی متوالی بدون شکست، بالاخره اولین شکست‌مان برابر منچستریونایتد اتفاق افتاد. مسابقه‌ای است که هرگز فراموش نخواهم کرد. ما دو بر صفر باختیم. مسابقه‌ی دشواری بود، با دوئل‌ها، خطاها و تنش‌های عصبی متعدد. ما بر بازی مسلط بودیم اما نمی‌توانستیم گل بزنیم. بعد داور در دقیقه‌ی ۷۳ خطای سول کمپل را گرفت و پنالتی اعلام کرد، پنالتی‌ای که درست نبود و آن تصمیم گل مسابقه را عوض کرد. از آن لحظه، همه چیز دست‌خوش حوادث شد و شروع مارپیچی در جهت سقوط. بازیکنان و من احساس می‌کردیم نتيجه بسیار ناعادلانه بود. حق ما بعد از مسابقه باخت نبود. در پایان مسابقه به همدیگر تنه می‌زدند و یکدیگر را هل می‌دادند، سرمربیان نیز؛ الکس فرگوسن وسط آن وضعيت بلبشو بود و یکی از بازیکنان، سسک فابرگاس، تکه‌ای پیتزا پرتاب کرد که به سر او خورد. مسلم بود که شکست ما، آن پنالتی بسیار سخاوتمندانه، آن درگیری‌ها و تکه‌ی پیتزا حاکی از آن بود که آن بازی در تاریخ روابط پر تب و تاب ما با منچستریونایتد به ثبت خواهید رسید. اما برای من و برای تیم ضربه‌ی سختی بود. فهمیدیم آن دوران خوش به آخر رسیده است؛ آن دم منحصر به فرد، آن زمان بی‌هراس، سپری شده بود و می‌دانستیم دوباره به چنگ آوردن آن حالت زیبا، دشوار خواهد بود. به قدری مایوس بودیم که در دو بازی بعدی خود با تیم‌هایی که در آخر فصل سقوط کردند تنها موفق به گرفتن مساوی شدیم.

صفحه ۱۰۱