دیدگاه شخصی‌اش نسبت به پول خیلی به‌خصوص بود. یک بار مادرم او را موقعی که سر کیفش رفته بود و می‌خواست به خرج خوراک ناخنک بزند غافلگیر کرد. لوئیس انریکه، در دفاع از خود، به استدلالی متوسل شد که وقیح ولی کاملا واقع‌بینانه بود: پولی که آدم بی‌اجازه از کیف یا جیب والدین برمی‌دارد، دزدی به حساب نمی‌آید، چون این پول مال همه است و والدین، از روی حسادت، آن را از بچه‌ها دریغ می‌کنند، زیرا خودشان نمی‌توانند این پول را خرج چیزهایی کنند که فرزندانشان می‌توانند. برای اثبات صحت استدلال برادرم تا آنجا پیش رفتم که اعتراف کردم خودم هم، در شرایط اضطراری، به پول‌هایی که مادرم مخفیانه پس‌انداز می‌کرد دستبرد زده بود.

صفحه ۲۰۲