رگتایم یک رمان نو است، نه به‌معنایی که در جنبش فرانسوی «رمان نو» می‌بینیم - یعنی گرفتن یک نظرگاه ذهنی و حل شدن «من» با «اگو»ی نویسندة داستان در سراسر بافت داستان، و جست و جوی نظم در آشفتگی یا آشفتگی در نظم. صناعت (یا «تکنیکِ» این رمان از این جهت «نو» است که به مقتضیات موضوع خود پاسخ می‌دهد. روشن کردن این نکته گریز مخنصری را لازم می‌آورد.

از اوایل این قرن، پس از انقلابی که در هنرهای تصویری و تجسمی روی داد، همیشه چنین احساس شده است که شیوه‌های کهن داستان‌نویسی برای بیان واقعیتهای تازه رسا نیست؛ زیرا که در این دوران هم دید بیرونی انسان از واقعیت دیگرگون شده است و هم شرایط اجتماعی پدیدآورندة آن شیوه‌های کهن منسوخ با محکوم شده. به‌علاوه، احساس هنرمند نوین این است که اثر هنری باید در حد خود تمام و برپا (با «قائم بالذات») باشد؛ گزارش یا تصویر کردن امور واقعی کافی نیست. پدید آمدن دوربین عکاسی و دستگاه ضبط صوت این نکته را بخوبی محسوس ساخته‌است، زیرا که هر دو امور واقعی را بهتر از انسان هنرمند «گزارش» یا «تصویر» می‌کنند، ولی فراوردة آنها از مقولة هنر نیست.