بیشترِ نوشته‌های معاصر درباره‌ی مسئله‌ی کنش جمعی بر موانع همکاری برای تحقق خير عمومی متمرکزند؛ بر وضعیت‌هایی که در آن همه‌ی گروه‌های اجتماع از کنش جمعی سود می‌برند اما باز هم هر گروه وسوسه می‌شود از کنش‌های دیگران «مفت‌سواری» بگیرد. با این حال، تمرکز بر همکاری معمولاً باعث می‌شود دو مانع دیگر کنش جمعی از نظر پنهان بمانند. مسئله‌ی بالقوه‌ی دوم خاطرجمعی‌ست. گاهی افراد واقعاً همکاری را ترجیح می‌دهند اما فقط وقتی همکاری می‌کنند که مطمئن باشند دیگران هم چنین می‌کنند. در این شرایط، مسئله‌ای که باید راه‌حلش را پیدا کنیم چگونه خاطرجمع کردن افراد است؛ مسئله‌ای بسیار فراگیرتر از آنچه ابتدا در این نوشته‌ها تصور می‌شد. اما مانع شایع سومی هم وجود دارد: هماهنگی. این مساله وقتی پیش می‌آید که بیش از یک راه برای همکاری وجود داشته باشد و در نتیجه، شکل و شمایل همکاری روشن و واضح نباشد. این سه موضوع - همکاری، خاطرجمعی و هماهنگی - را می‌شود مؤلفه‌های سازنده‌ی مسئله‌ی کنش جمعی قلمداد کرد، البته با فرضِ وجود هدفی که منافع مشترک همه را تأمین می‌کند یا به‌عبارت دیگر، با فرضِ وجود خیرجمعی.