
سیمیون، که از بچگی هم پسر پُردردسری بود، آن زمان دیگر بزرگ شده بود و مشغولیتی جز عاصی کردن کل خانواده نداشت. به همین دلیل پیشنهاد برتا برای دایییاشا مانند این بود که جبرئیل از آسمان نازل شده و برای او بشارتی آورده باشد.
به اصرار برتا همان جا همهی قرارمدارها را گذاشتند. او ماهانه حقوق بازنشستگی قابلتوجهش را به خانوادهی یاشا میدهد: سی و پنج روبل تمام. پول کمی نبود. برای خوشیهای کوچک از «امکاناتی» که با میشا پسانداز کرده بود خرج میکند و تا پایان منطقی راهش در آسایش و گرما به سر میبرد: در اتاق مربع بزرگی با دو پنجره. ظاهرا این خوشی دو طرفه (دوطرفه کدام است؟! سه طرفه!) پایانی نداشت: دایییاشا به جای آن خرس گندهی آشوبگر با موتور گازی بدبو و رادیو گوش خراشش، با خالهی ساکت و نظیف و هنوز سرحالش همخانه میشد. سیمیون هم از خانهی مستقلی سر درمیآورد و دنیا به کامش میشد! برتا هم...
صفحه 93
در حال حاضر دیدگاهی برای این کتاب ثبت نشده است.
مقالات پیشنهادی
کتاب های پیشنهادی
دیدگاه خود را با ما به اشتراک بزارید