گفتمان‌هایی نظیر اقتصاد، پزشکی، دستورزبان و علم موجودات زنده موجب برخی سازمان‌بندی‌های مفاهیم، برخی بازگروه‌بندی‌های ابژه‌ها، و برخی انواع گزاره‌پردازی می‌شود که بسته‌به درجه‌ی انسجام، دقت و استحکام‌شان، درون‌مایه‌ها یا نظریه‌هایی را شکل می‌دهند: در دستور زبان سده‌ی هجدهم، درون‌مایه‌ی یک زبان اولیه که همه‌ی زبان‌های دیگر از آن مشتق شده باشند و خاطره‌ای گاه رمزگشایی‌پذیر از آن را همراه داشته باشند؛ در لغت‌شناسی سده‌ی نوزدهم، نظریه‌ی یک خویشاوندی - از نوع سببی یا نَسَبی - میان همه‌ی زبان‌های هندواروپایی و نظریه‌ی یک زبان خاصِ باستانی که نقطه‌ی عزیمت مشترک میان آن‌ها باشد؛ در سده‌ی هجدهم، درون‌مایه‌ی تکامل گونه‌ها که پیوستگی طبیعت را در زمان جاری می‌کند و خلأهای کنونیِ جدولِ رده‌بندی را توضیح می‌دهد؛ نزد فیزیوکرات‌ها، نظریه‌ی گردش ثروت بر مبنای تولید کشاورزی. این درون‌مایه‌ها و این نظریه‌ها را به‌طور قراردادی «استراتژی‌ها» بنامیم، حال سطح صوری‌شان هرچه باشد. مسئله این است که بدانیم این درون‌مایه‌ها و این نظریه‌ها چگونه در تاریخ توزیع می‌شوند. 

صفحه ۹۷