فیلم‌های فرهادی فاقد کارآگاه‌اند، این تماشاگر است که نقطه‌ی دید اخلاقی کارآگاه را بر عهده می‌گیرد؛ برخلاف زاویه‌ی دید اخلاقی کارآگاه که در خدمت قانون است و تابع آن. در روایت کارآگاهی-پلیسی این قانون است که اخلاقی بودن یا نبودن کنش و رخدادی را که معما پیرامون آن بنا شده تعیین می‌کند. در روایت کلاسیک و استاندارد کارآگاهی، چارچوبِ اخلاق همان قانون است. اما در فیلم‌های فرهادی خود قانون از عوامل بحرانی‌شدن اخلاق است. قانون اخلاق را شکننده‌تر می‌کند.

صفحه 49