شاعران نامی ایران همواره از اصطلاحات خوشنویسی همچون ماده خام و عنصر سازنده تصاویر شعری خود استفاده کرده‌اند؛ به نحوی که گاه بهره‌گیری از نکات فنی و تخصصی این هنر ظرایف پنهان و پوشیده فراوانی در کلام آنها آفریده است. در این بررسی می‌کوشیم تا ضمن شرح این اصطلاحات جزئیات و روابط اجزای هـر بیت بررسی و گاه با مقایسه آن با ابیات مشابه تا حدی درک زیبایی‌های نهفته در چنین آثاری آسانتر شود. همچنین بررسی چگونگی استفاده شاعران از این اصطلاحات و نیز بسامد هر اصطلاح تا حدی به نقد شعر و راهیابی به شیوه تفکر شاعران کمک می‌کند. واضح است که گام برداشتن در این مسیر گسترده که از سابقه پژوهشی چندانی هم برخوردار نیست ، کاری است سخت صعب و دشوار. امید است که این کتاب زمینه ساز تحقیقاتی مفصل‌تر باشد.