یک احمق جوان می‌نویسد: «اگر میخواهید متعهد شوید منتظر چیستید؟ چرا نمی‌روید در حزب کمونیست اسم بنویسید؟» یک نویسنده بزرگ که به کرات متعهد شده و به مرات فسخ تعهد کرده این را از یاد برده است به من می‌گوید: «بدترین هنرمندان متعهدتر آنان اند: نقاشان شوروی را ببینید» یک منتقد پیر به آرامی شکوه می‌کند: «شما می خواهید خون ادبیات را بریزید؛ تحقیر آثار ذوقی سرتاسر مجله شما گستاخانه به چشم می‌خورد» یک تهی مغز مرا خودسر می‌نامد که مسلماً در نظر او زشت ترین دشنام است. یک نویسنده که شهرت خود را به زحمت از جنگ اول تا جنگ دوم کشانده است و شنیدن نامش گاهی خاطرات عاشقانه سوزناکی در دل پیر مردان زنده می‌کند به من خرده می‌گیرد که چرا پروای جاودانگی ندارم: شکـ خدا که او خود عده ای مردان اصیل و شریف را می‌شناسد که تنها امیدشان به همین است.