هنرتندروی

اسمش را گذاشته‌ام «هنر تحمل کردن»، هنر تحمل کردن هنر کنار آمدن نیست، هنر میانبر زدن است . «کنار آمدن» یک جور تسلیم شدن است، اما «تحمل کردن» نوعی انباشته شدن، کنار آمدن آدم را عقیم می‌کند، می‌شوی خشتی در دیوار، اما تحمل کردن آدم را خشمگین می‌کند و منتظر نگه می‌دارد. اصلاً برای همین می‌شود اسمش را گذاشت هنر؛ یک جور مهارت است برای فرار کردن از آنچه واقعاً اتفاق می‌افتد. این همان روشی است که ما آدمهای ساده را در مصیبت‌ها حفظ کرده، مایی که حسابی در معرض تاراج‌های تاریخی بوده ایم. البته که گاهی دوام‌مان افتخارآمیز نبوده و تن و جان‌مان فرسوده شده؛ اما هنوز از «ما»ی امیدوار چیزی باقی مانده است، هنر تحمل کردن گاهی باعث دوبینی‌مان شده؛ یک جور شیزوفرنی اجتماعی که دیگر معلوم نیست هرکدام‌مان چند صورتک داریم و چطور می‌توانیم با این همه تناقض کنار بیاییم و نشکنیم. اما این، محصول امروز و دیروز نیست؛ قرنها خاطره‌ی جمعی پشت این روش زندگی هست که ما را بدل کرده به آدم‌هایی چنین پیچیده. ولی مدت‌هاست که هنر تحمل کردن میراثی شده جامانده از نسل‌های قبل. 

نسل تازه علیه این میراث شورش کرده و تغییرش داده. نسل جوان ساده‌ترند، شفاف ترند، تندترند در مسیر رسیدن به تمناهای شان. همین است که نسل‌های قبل‌تر را نگران می‌کند.

سردبیر

صفحه ۶

مشاهده و خرید دیگر شماره‌های مجله تراژدی