هدف این کتاب بررسی فراز و نشیب توسعة سیاسی ایران است از راه نگرش بر یک جنبه از رشد سیاسی، یعنی پیدایش اتحادیه‌های کارگری از سال ۱۲۸۵ تا سال ۱۳4۲؛ زیرا اتحادیه‌های کارگری ابزار مناسبی برای سنجش توسعة سیاسی به شمار می‌آید. در دوره‌های برخورداری از آزادیهای سیاسی، اتحادیه‌های کارگری نخستین نهادهایی بود که در صحنة سیاسی ایران پدیدار می‌شد و هر زمان که اختناق سیاسی دوباره مسلط می‌گشت نخست اتحادیه‌های کارگری سرکوب می‌شد و سپس نوبت سرکوب مطبوعات و قوة مقننه و احزاب سیاسی و جمعیتهای صنفی و قوه قضائیة و سایر مراکز مستقل قدرت فرا می‌رسید.