
چند روز پیش در همین گوشی موبایلم تکه فیلمی دیدم که برای لختی اندوه از دلم ببرد، لبخند تحسین و تمجید هنرمند را بر لبم بنشاند. احتمالا بدانید درباره کدام تکه فیلم حرف میزنم: یکی از شاگردان هوشیار مرحوم شجریان به زبانی همه فهم از هنر شگفتآور خسرو آواز ایران پرده برداشت و به اختصار ظرایف و زیباییهای کار استادش را به ما یادآور شد. شاگرد نکتهسنج لمحهای از پیچ و خمهای تحریر استادش گفت و اشارتهایی به مهارت فوقالعاده آن فقید سعید در تطبیق شعر و موسیقی کرد. تشریفاتی و از روی تعارف شاعر نگفته «نظیر خویش بنگذاشتند و بگذشتند.» حقیقتا شجریان در آواز نظیر و بدیل نداشت، از اقران خود نیز چند سر و گردن بالاتر ایستاده بود و همچنان ایستاده است...
متاسفانه سایه سیاست به قدری سنگین است که سخت بتوان در این روزها صرفا از هنر شجریان سخن گفت.
یادداشت سردبیردر حال حاضر دیدگاهی برای این کتاب ثبت نشده است.
مقالات پیشنهادی
مجلههای پیشنهادی
دیدگاه خود را با ما به اشتراک بزارید